Nieprofesjonalny blog o muzyce

Dzisiaj kolejna część, tym razem o tym, jak zapisać dźwięk na pięciolinii Na początku każdej pięciolinii, nie ważne, ile razy pojawia się ona w utworze musi pojawić się klucz, dodatkowo jeszcze w pierwszej linijce znaki określające tonacje oraz metrum. Cały tan zestaw jest bardzo ważny, bo pełni rolę takich matematycznych założeń, które trzeba zapisać przed rozpoczęciem rozwiązywania równania. Bez nich można by było łatwo utonąć w morzu dźwięków. To on właśnie precyzuje, po jakiej ścieżce będziemy się w utworze poruszać. Pierwszy występuje zawsze klucz. Jest on tak jakby punktem odniesienia na pięciolinii, dzięki niemu wiemy,  jak nazywają się przedstawione nuty i na jakiej są wysokości. Podstawowe  rodzaje kluczy to: Zacznijmy więc od klucza wiolinowego, zwanego również skrzypcowym czy kluczem G, zaraz wytłumaczę dlaczego. Klucza wiolinowego używamy zazwyczaj do zapisywania dźwięków wysokich, czyli mniej więcej od końcówki oktawy małej aż do samego końca klawiatury

Dzisiaj i pewnie przez kilka następnych wpisów będę udostępniać mój sposób rozumienia nut i wskazówki, jak najszybciej nauczyć się je odczytywać, a przede wszystkim - zrozumieć. Żeby się nic nie pomieszało podzieliłam temat na kilka części. Dzisiaj będzie o nazwach literowych dźwięków i skąd one się wzięły. Każdy naród prędzej czy później wykształca swój język, który staje się czynnikiem spajającym swoich użytkowników. Pozwala on porozumiewać się ze sobą ludziom tej samej narodowości, niejednokrotnie wyraża też sposób ich myślenia. Determinuje go historia, warunki klimatyczne i wiele innych czynników,  dlatego nawet w jednym państwie można słyszeć różne jego odmiany, charakterystyczne dla danego regionu.  Jednak na przestrzeni wieków ludzie zaczęli podróżować i zasiedlać nowe tereny, język ojczysty przestał więc im wystarczać.  Zaczęto więc uczyć się języków obcych, z których jeden zawsze był najbardziej powszechny i umożliwiał komunikacje między wykształconymi ludźmi z całego